4 Ιανουαρίου 2020

Ο Εast-Med δεν είναι «όχι» στην Τουρκία, αλλά στον Ερντογάν

Θυμάμαι όταν στο πλαίσιο της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, και σε συζητήσεις για τον East-Med, η ισραηλινή πλευρά επεξεργαζόταν στο σχέδιο αγωγού μέσω Τουρκίας ως οικονομικά και τεχνικά πιο ενδεδειγμένο. Για την ελληνική πλευρά το βασικό κριτήριο ήταν πολιτικό. Η εξάρτηση μεγάλου μέρους της ενεργειακής ασφάλειας της ευρύτερης περιοχής από την Τουρκία του Ερντογάν θα διακινδύνευε όχι μόνο τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά και τη σταθερότητα στη δύσκολη γειτονιά μας. Η «αρχή της προφύλαξης» απαιτούσε να υποστηρίξουμε την κατασκευή του East-Med.

Γι’ αυτό και συμφωνώ απόλυτα με την υπογραφή της συμφωνίας και τη συνέχεια της προσπάθειας για να γίνει ο αγωγός βιώσιμος. Για τον ίδιο λόγο θεωρώ τις κριτικές, όπως του φίλου Αντώνη Λιάκου, προβληματικές. Γιατί, αιρετικές ή μη, δίνουν μόνο μία διάσταση του ζητήματος.

Όλοι θέλουμε τον διάλογο με την Τουρκία. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να ζήσουμε με τους γείτονες μας. Όμως τι γίνεται όταν ο ένας δεν συνεργάζεται και δεν συζητάει; Τι κάνουμε όταν ο γείτονας με τον οποίο είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρχουμε έχει επεκτατικές διαθέσεις τις οποίες δεν διστάζει να υλοποιήσει (δες Κύπρος, Συρία, Λιβύη);

Κατανοώ βέβαια την ανησυχία για τον εθνικισμό του περίκλειστου και απειλούμενου έθνους, που συνδυάζει αυξημένα κονδύλια για εξοπλισμούς και μειωμένα για κοινωνικές πολιτικές: «Νόμος και τάξη» εσωτερικά, «σκαντζόχοιρος με F35» διεθνώς.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν οφείλει η Ελλάδα να επιδιώξει συμφωνίες με άλλα κράτη που οδηγούν σε ενεργειακή ασφάλεια και ενδυνάμωση της στρατηγικής μας θέσης έναντι μιας χώρας που συνεχώς απειλεί κράτη και λαούς της περιοχής και έχει δείξει ότι το εννοεί.

Για να το πω και αλλιώς. Οι καταδικασμένοι να ζουν μαζί, ίσως πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν και τρίτους. Για το καλό τους, αλλά και για το καλό της σχέσης τους.