Για τον Μπόρις Τζόνσον

H αρρώστια του Μπόρις Τζόνσον έχει στοιχεία κλασικής τραγωδίας. Η πολιτική της «ανοσίας της αγέλης» που επέβαλε στη Βρετανία ο Τζόνσον στην αρχή της επιδημίας είχε σκοπό να νοσήσει από τον ιό ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και έτσι να αποκτήσει ανοσία. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση ζητούσε από τις ευπαθείς ομάδες να μείνουν στα σπίτια τους για να προστατευθούν από τη νόσο και να μην επιβαρύνουν το σύστημα υγείας που είχε μόνο 8.000 ΜΕΘ, έναn αριθμό δυσανάλογο για τον πληθυσμό 60 εκατομμυρίων. Όταν οι ευπαθείς θα έρχονταν σε επαφή με συνανθρώπους τους στο τέλος της απομόνωσης, ο ιός θα είχε εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό και το σύστημα υγείας θα μπορούσε να αντέξει το νέο κύμα. Όπως αποκάλυψαν οι Sunday Times, o Ντομινίκ Κάμινγκς (Dominic Cummings), ο πιο έμπιστος σύμβουλος του πρωθυπουργού, υποστήριξε σε κυβερνητική σύσκεψη στις αρχές Φεβρουαρίου ότι για να δημιουργηθεί η ανοσία της αγέλης δεν έπρεπε να ληφθούν περιοριστικά μέτρα. «Αν αυτό σημαίνει ότι πολλοί μπορεί να πεθάνουν, τι να κάνουμε». H κυβέρνηση διέψευσε την εφημερίδα, αλλά αυτά που ακολούθησαν την επιβεβαιώνουν. Ο Τζόνσον στην πρώτη του ανακοίνωση είπε το ανατριχιαστικό «πολλές οικογένειες θα χάσουν αγαπημένους τους πριν την ώρα τους», ενώ ο επιστημονικός σύμβουλος της κυβέρνησης δήλωνε ότι για να επιτευχθεί η «ανοσο-ασυλία» της αγέλης θα πρέπει να μολυνθεί το 60% του πληθυσμού. Όταν μια ομάδα επιδημιολόγων και στατιστικολόγων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο μισό εκατομμύριο ανθρώπους, η αποδοκιμασία, οι διαμαρτυρίες από επιστήμονες, πολιτικούς και πολίτες έγιναν εκκωφαντικές. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αλλάξει την πολιτική, αλλά το έκανε με μισή καρδιά. Σχολεία πανεπιστήμια, εστιατόρια και μπαρ έμειναν ανοιχτά μέχρι τις 21 Μαρτίου, δύο και τρεις εβδομάδες αργότερα από όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη.

Ο Τζόνσον, ο Κάμινγκς, ο υπουργός υγείας, όλοι αρρώστησαν από τον ιό και ο Τζόνσον βρίσκεται από χτες στην εντατική και υποβοηθείται με οξυγόνο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σαν τραγικός ήρωας είναι ο ίδιος υπεύθυνος για τα πάθη του. Και ίσως να είναι έτσι, ίσως ο ιός (που ως κορόνα-ιός είναι ο ιός του στέμματος) να είναι η σύγχρονη μορφή της αναπόδραστης μοίρας που όμως εμείς οι ίδιοι βάζουμε σε κίνηση. Έχω επιτεθεί επανειλημμένα στον Τζόνσον και τις πολιτικές αυτού και του κόμματος του. Αυτός και το κόμμα του είναι υπεύθυνοι για την υπονόμευση του εθνικού συστήματος υγείας (NHS) και των άλλων δημόσιων υπηρεσιών. Τον έχω αποκαλέσει κλόουν, τσαρλατάνο, Μίστερ Μπιν της πολιτικής, κλασικό δημιούργημα της Αγγλικής ταξικής «ανωτερότητας», παιδί που γεννήθηκε με χρυσό κουτάλι στο στόμα (https://www.efsyn.gr/themata/politika-kai-filosofika-epikaira/223440_i-dystopia-tis-megalis-bretanias).

Και όμως τώρα που παλεύει για την ζωή δεν μπορώ παρά να του ευχηθώ περαστικά και να παρακολουθώ τις ανακοινώσεις για την πορεία της υγείας του με αγωνία. Η πορεία στο θάνατο παραμένει σκληρά ταξική. Ο Τζόνσον μπήκε σε ΜΕΘ νωρίς και έχει μεγάλη ομάδα γιατρών γύρω του, ενώ ο εργάτης με τα ίδια συμπτώματα πρέπει να περιμένει σπίτι του μέχρι να χειροτερεύσει πολύ η κατάσταση του. Αλλά μπροστά στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ πλούσιου και πένητα, παντοδύναμου πρωθυπουργού και άγνωστου εργάτη. Δεν γεννιόμαστε όλοι ίσοι όπως μας λένε οι διακηρύξεις των δικαιωμάτων, αλλά στον θάνατο είμαστε ίσοι. Ο θάνατος εξισώνει. Τα στολίδια της εξουσίας και του πλούτου λιώνουνε, ο αυτοκράτορας είναι γυμνός όπως και ο πένης. Ο θάνατος μου είναι αποκλειστικά δικός μου, δεν τον μοιράζομαι με κανένα. Ο θάνατος του άλλου σηματοδοτεί το τέλος ενός κόσμου, ενός κόσμου μοναδικού, αναντικατάστατου και άπειρου. Μοναδικού και άπειρου. Οι άλλοι που αγωνιούν για τον συνάνθρωπο, όποιον συνάνθρωπο, που πενθούν τον θάνατό του γίνονται κοινότητα, που μέσα από τον θάνατο του άλλου, στο όνομα του άλλου, χαιρετούν τη ζωή.