Γεννήθηκα στον Πειραιά του λιμανιού, των βιομηχανιών, των εμπόρων. Από την Ευαγγελίστρια μέχρι το λιμάνι, από τα Μανιάτικα και τα Καμίνια μέχρι την Κοκκινιά και το Φάληρο, ζούσαμε ανάμεσα σε μαγαζιά και φουγάρα. Πόλη λιμάνι, πόλη εμπορική. Αλλά και κάτι παραπάνω. Πόλη χωνευτήρι. Στον Πειραιά έμπαιναν και έφευγαν πάντα άνθρωποι, ιδέες, αγαθά. Μάθαμε να συναντάμε άλλους ανθρώπους, άλλες γλώσσες, άλλες θρησκείες. Μάθαμε να βλέπουμε τον εαυτό μας και την πόλη μας με τα μάτια του άλλου. Το λιμάνι, με τον θρύλο Ολυμπιακό αλλά και τον Εθνικό του, είναι το εργαστήρι μιας ιστορίας που μας χωράει όλους: εφοπλιστές και ναυτεργάτες, καταστηματάρχες και υπαλλήλους, ντόπιους και πρόσφυγες. Η αλληλεγγύη που δείξαμε πρόσφατα στους κατατρεγμένους πρόσφυγες είναι κομμάτι αυτής της ιστορίας που έκτισε μια κοσμοπολίτικη Ελλάδα.

Έφυγα το 1974 και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, χτίζοντας μια πλούσια ακαδημαϊκή καριέρα. Έγραψα πολλά βιβλία, οι μαθητές μου είναι καθηγητές τώρα στο Σύδνεϋ, το Ρίο, το Κέιπ Τάουν, σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου.  Όσο ταξίδευα για να δώσω διαλέξεις, ο Πειραιάς μετεξελισσόταν σε κέντρο της Ελληνικής ναυτιλίας. Σήμερα ο Πειραιάς ζει μια νέα μεταμόρφωση, καθώς μετατρέπεται σε διεθνή κόμβο εμπορίου και μεταφορών.

Εκλέχθηκα βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Όμως πίστεψα τότε πως ήταν μια μοναδική ιστορική στιγμή για τη χώρα και τους ανθρώπους της, οι οποίοι δέχονταν την επίθεση μιας Ευρώπης σε αδιέξοδο.

Αισθάνθηκα το χρέος να δώσω αυτό τον αγώνα και είμαι περήφανος που το έκανα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Καταφέραμε πολλά. Μειώσαμε την ανεργία, προχωρήσαμε βιώσιμες επενδύσεις, ξαναθεμελιώσαμε το κοινωνικό κράτος, ισχυροποιήσαμε τη δημοκρατία. Δεν λύσαμε όλα τα προβλήματα, αλλά η Ελλάδα του 2019 ήταν ασύγκριτα καλύτερη από εκείνη του 2014.

Ως βουλευτής και Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής (2015-2019) είχα πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας και του Πειραιά. Συνέβαλα στη Συμφωνία των Πρεσπών, μια πατριωτική συμφωνία η οποία διασφαλίζει την ειρήνη στην περιοχή και επιτρέπει τη διάνοιξη νέων εμπορικών δρόμων που ξεκινούν ακριβώς από εδώ. Στήριξα αναπτυξιακές πολιτικές που αφορούσαν το λιμάνι και τις υποδομές του. Συμμετείχα ενεργά στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Καμιά επιτυχία δεν θα είχε αξία αν δεν συνοδευόταν από εγγυήσεις για τους πολλούς που ζουν και εργάζονται στον Πειραιά. Αν δεν αγωνιζόμασταν για μια δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, με επενδύσεις που προστατεύουν την εργασία και το περιβάλλον. Αν δεν διασφαλίζαμε τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα. Αν δεν στηρίζαμε τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και τη μισθωτή εργασία. Αν δεν ενισχύαμε τις τοπικές κοινωνίες και τους ελεύθερους χώρους, όπως το πρώην εργοστάσιο λιπασμάτων. Αν δεν είχαμε θέσει τις βάσεις για τη μετάβαση στην οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας που βασίζεται στη μεγάλη γνώση της νέας γενιάς μας. Αυτό ήταν το πρόγραμμά μας. Για αυτά αγωνιστήκαμε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.